Op straat lopen goedgeklede mensen van alle bevolkingsgroepen van Namibië. Een schakering van geelbruin tot bijna zwart, als de kleuren van ebbenhout. Immigranten uit Senegal en gevluchte Zimbabwanen complementeren het straatbeeld. De eerste indruk van Windhoek is Afrikaans. Een meeting point van mensen uit de hele regio.
De dresscode is Europees, netjes, hier geen designerkleding zoals in Johannesburg, maar maatpakken en stropdassen en nette jurkjes en…..heel veel hippe brillen. Windhoek heeft meer opticiens dan apothekers. Hier en daar loopt een Duitse Namibiër door het beeld. De 21e eeuw is aan hem voorbijgegaan. In geblokte blouse en korte safaribroek stapt hij uit zijn bakkie. Bierbuik vooruit. Een schril contrast. Ook de sfeer is Europees. Iedereen loopt langs elkaar heen, ergens naar toe, onderweg. Weinig interactie, de individualisering lijkt Windhoek in haar greep te hebben. Hier wordt gewerkt door goedopgeleide Afrikanen, hier zitten de kinderen op de enige universiteit van het land. De tweede indruk van Windhoek is Europees.
Windhoek is klein, het ministerie van Justitie en het hooggerechtshof liggen gewoon aan Independence Avenue, tussen de winkels, de fastfood restaurants, dure hotels en het casino. Achter de hoofdstraat liggen de wat gewonere winkels, soms verstopt in zijstraatjes.
Op het parkeerterrein van de Food Factory hebben vrouwen hun kleedjes neergelegd. Hun potten staan te pruttelen op petroleumstelletjes. H
ier komt Afrika de stad binnen. Geen kleedjes met geïmporteerde curio’s uit de rest van Afrika maar eerlijke lokale kost voor de harde werkers in de kleine shops en de vele taxichauffeurs die al toeterend rondrijden op zoek naar een ritje. In Windhoek is alles te belopen – overdag – maar nergens zag ik zoveel taxi’s rijden.
Dan ineens, politieagenten op straat. Ze zetten het kruispunt af. Iedereen staat stil en wacht rustig af. Vanaf het grasveld in het Zoo-park zie ik een paar politieauto’s aankomen, dan volgen zwarte auto’s en witte motoragenten, veel motoragenten. Ze begeleiden met statig vertoon een lange limousine met getint glas. Twee vlaggen sieren de hoeken van de zwarte Mercedes. De ene vlag van Namibië, de andere van Congo. Ik zie nu ook de vlaggen en posters met foto’s van de beide staatshoofden aan de lantarenpalen in Independence Avenue. Nog meer zwarte auto’s, een open jeep vol militairen sluit de optocht. Africa after all.
Dan blaast de agent op zijn fluitje, taxi’s toeteren er lustig op los en het verkeer raast weer verder. De mensenmenigte komt als uit een trance plots weer in beweging. Windhoek is weer wat het was, een zwarte Europese stad.
De enigen in Afrikaanse shirts zijn toeristen. Het voorbeeld van Mandela vindt hier geen navolging, de jonge designers van Afrika vinden hun inspiratie elders. De toon is zakelijk en onberispelijk. Duitse ‘grundlichkeit’ in de Afrikaanse woestijn. Zelfs op de middelbare scholen leren de kinderen nog Duits. Een vreemd relict voor een land dat eigenlijk maar kort Duits is geweest. Na de eerste wereldoorlog nam Zuid-Afrika het bestuur al over, maar het Duits bleef. Op de gevels van de winkels en de naambordjes in de ‘strassen’ maar vooral in de sfeer in de hoofdstraat. Het kolonialisme van vroeger is de mondialisering van vandaag.
Carien J. Touwen
Windhoek, 19 juli 2007
Gepubliceerd op blogsite “Beyond (y)our World”, lokaalmondiaal
http://www.beyondyourworld.nl/
Carien Jay 